Kantemir (Demetrius), hospodar van Moldavië, behoorde tot een aldaar gevestigd geslacht. Hij was geboren in 1673 en genoot in hooge mate het vertrouwen der porte, zoodat deze hem in 1710 met de schatting van Moldavië begiftigde, en hem ook het ambt van hospodar in Walachije beloofde. Toen echter deze belofte onvervuld bleef, trad hij in onderhandeling met Peter de Groote, die hem, onder beschermheerschappij van Rusland, het souverein erfbezit van Moldavië toezeide. Daar evenwel de oorlog tusschen de Porte en Rusland voor laatstgenoemden Staat niet gelukkig uitviel, zag Kantemir zich genoodzaakt, naar Rusland de wijk te nemen.
Hier werd hij in den vorstenstand opgenomen en tot geheimraad benoemd. Daarenboven verkreeg hij aanzienlijke goederen in de Ukraine met het regt van souvereiniteit. Hij bevorderde voorts de stichting van eene académie te Petersburg en vergezelde Peter de Groote in 1720 op zijn togt tegen de Perzen, doch werd weldra ziek, zoodat hij eerlang naar zijne goederen terugkeerde en aldaar overleed in 1723. Hij schreef in de Latijnsche taal een boek, getiteld: „Opkomst en verval van het Turksche rijk (1300— 1711)”. — Zijn zoon Constantinus Demetrius Kantemir, geboren te Constantinopel in 1709, werd reeds vroeg luitenant bij de Russische garde, hielp het geslacht Dolgoroekii ten val brengen en zag zich op 23-jarigen leeftijd benoemd tot Russisch gezant aan het Hof te Londen. Hij was een uitstekend bevorderaar van kunst en wetenschap en ging in 1736 naar Parijs, waar hij zich op de algebra en natuurkunde toelegde. Zijne „Hekeldichten”, in de Russische taal geschreven, bezorgden hem grooten roem. Hij overleed in Italië in 1744.
