Hinrichs, een verdienstelijk Duitsch wijsgeer en schrijver, geboren den 22sten April 1794 te Karlseck in het groothertogdom Oldenburg, vertrok in 1812 naar de universiteit te Straatsburg, om in de theologie te studéren, wijdde zich vervolgens te Heidelberg aan de beoefening der regtsgeleerdheid, doch legde zich in 1816 aldaar onder de leiding van Hegel vooral toe op de wijsbegeerte. In 1818 beantwoordde eene door Hegel uitgeschrevene philosophische prijsvraag, en in zijn eerste werk van eenigen omvang: „Die Religion im innern Verhältnisz zur Wissenschaft (1822)’’ zocht hij de godsdienstleer op den hechten grondslag der wijsgeerige zekerheid te vestigen. Reeds in 1819 had hij zich te Heidelberg gevestigd, werd in 1822 tot buitengewoon hoogleeraar te Breslau en in 1824 tot gewoon hoogleeraar in de wijsbegeerte te Halle benoemd, en overleed gedurende de vacantie te Friedrichroda in Thüringen den 17den Augustus 1861.
Zijne belangrijkste geschriften zijn: „Grundliniën der Philosophie der Logik (1826)” en „Genesis des Wissens (1ste deel 1835)”. Voorts schreef hij: „Das Wesen der antieken Tragödie (1827)”, — „Vorlesungen über Goethe’s Faust (1825)”, — „Schiller’s Dichtungen nach ihrem historischen Zusammenhang (1837—1838, 2 dln)”, — „Politische Vorlesungen (1844 , 2 dln)”, — „Geschichte der Rechtsund Staats-principien seit der Reformation bis auf die Gegenwart (1848—1852, 3 dln)”, — en „Die Könige (1852)”.
