Heyningen

betekenis & definitie

Heyningen (Hendrik van), een NederIandsch godgeleerde, geboren te Oostzaan den 22sten October 1787, studeerde te Amsterdam en te Leiden, en was daarna achtervolgens predikant te Langerak bezuiden de Lek, veldprediker te Namen, predikant te Rijswijk, en eindelijk te Meppel, waar hij den 1sten Januarij 1851 overleed. Hij was lid van het provinciaal kerkbestuur van Drenthe, alsmede van de Synode, — voorts ridder der orde van den Nederlandschen Leeuw, en lid der Maatschappij van Nederlandsche Letterkunde te Leiden. Hij schreef eene reeks van „Bijbeloefeningen” over de Evangeliën, de Handelingen der Apostelen en de Brieven van Paulus (1820—1834), alsmede over de Algemeene Zendbrieven van Johannes, — voorts: „Bijbelsch handboek voor alle Christenen om den Bijbel met nut te gebruiken (1822)”,— „Handboek der Bijbelsche geschiedenis (1832)”, — „De onfeilbaarheid der Apostelen in de verkondiging van het Evangelie betoogd (1845)”. — „Opgave van de geloofs- en zedeleer van Paulus enz. (in de werken van het Haagsch Genootschap, 1817)”, — „Tafereelen uit de geschiedenis der Christelijke Kerk”, — „Beknopt zamenstel der Christelijke zedeleer voor de jeugd (1825)”, — „Leerredenen (1827)”, — „Lessen der wijsheid uit de Romeinsche geschiedenis (1820)”, enz. — Zijn zoon G. P. Kits van Heyningen predikant te Deventer, heeft als nutsredenaar en geestig schrijver een goeden naam verworven.