Haurân Of Haoeran, weleer Auranitis, eene hooge vlakte van Syrië, strekt oostwaarts zich uit tot aan het meer Gennesareth en zuidwaarts tot aan Damascus over één lengtegraad, en is in 1857 door Graham en in 1859 door Wetstein onderzocht. De bodem is er vulcanisch van aard en met eene roodbruine aardlaag bedekt. Deze laatste ontstond door verwering van het vulcanisch gesteente.
Hare oostelijke grens vormt het gebergte van dien naam (Dsjebel Haurân), hetwelk haar scheidt van de woestijn Harra. Aan den zoom van dit vulcanisch gebergte ontspringen vele warme bronnen, en zijne oostelijke en zuidelijke helling was weleer de graanschuur van Syrië. Men vindt er thans de bouwvallen van 300 voormalige steden en dorpen, doch slechts 14 bewoonde gehuchten.
