Guicciardini. Onder dezen naam vermelden wij:
Francesco Guicciardini, een uitstekend Italiaansch geschiedschrijver. Hij was geboren uit een aanzienlijk geslacht te Florence den 6den Maart 1482, werd er in 1505 hoogleeraar in de regten en zag zich in 1511 belast met eene zending naar het hof van Ferdinand van Aragon. Later riep Leo X hem naar Rome en droeg hem het bestuur op over Módena en Reggio, hetwelk hij ook onder Hadrianus VI behield. Na den dood van Giovanni dei Medici ontving hij van de burgers van Florence het aanzoek om in diens plaats het opperbevel over de Zwarte Bende op zich te nemen, doch hij bleef voor ’s hands in dienst van den Paus. Nadat hij echter een opstand te Bologna gedempt had, legde hij zijne betrekking neder en begaf zich naar zijne geboortestad, waar hij mede oorzaak werd van den ondergang der Republiek. Hij was een voorstander van het prinselijk gezag met een raad van Optimaten. Het prinselijk gezag kwam er tot stand, eerst onder Alessandro dei Medici (1530), en na den dood van dezen onder Cosimo (1536), maar de Prins schoof den raad der Optimaten ter zijde.
Inmiddels leidde Guicciardini op eene villa te Arcetri bij Florence een ambteloos leven en schreef er zijne belangrijke „Historia d’ Italia”, loopende van 1492 tot 1530. Hij overleed den 17den Mei 1540. De eerste 16 boeken verschenen in 1561, de laatste 4 in 1564. De beste uitgave is die van Rosini (1819, 10 dln). Deze geschiedenis werd door anderen voortgezet. Van de „Opere inedite” van Guiccardini zijn in 1850 en vervolgens 4 deelen in het licht gekomen.
Ludovico Guicciardini, een neef van den voorgaande. Hij werd geboren te Florence in Junij 1523, bekleedde verschillende betrekkingen onder Alessandro en Cosmo II dei Medici, en volbragt vervolgens eene reis door Europa. Geruimen tijd hield hij zich op te Antwerpen, waar hij de gunst genoot van den hertog van Alva. Later echter viel hij in ongenade en werd op diens bevel in den kerker geworpen. Door de bemiddeling van den groothertog van Toscane herkreeg hij de vrijheid, doch zijne vijanden wisten te bewerken, dat hij verwijderd bleef van het Hof van Florence. Hij overleed te Antwerpen den 22sten Maart 1589. Hij leverde hoogstbelangrijke bijdragen tot de geschiedenis en de beschrijving van ons Vaderland in zijne, „Commentarii delle cose piu memorabili seguite in Europa, specialmente in questi Paesi-Bassi dalla pace di Cambrai del 1529 insino a tutto l’anno 1550 (1566)”, in het Latijn vertaald door Kerckhovius (1566), — en in zijne „Descrizione di tutti i Paesi-Bassi, altrimenti detti Germania inferione”, welke van 1567 tot 1587 drie uitgaven beleefde en in het Fransch en Latijn, voorts door Cornélius Kiliaan en Petrus Montanus in het Nederlandsch is overgezet (1612).
