Guéronnière (Arthur, vicomte de la), een Frausch dagbladschrijver, geboren in 1818, was eerst medewerker aan het Legitimistiseh blad „L’Avenir national”, en stichtte in 1840 te Clermont zelf een dagblad, waarin hij de beginselen van een nationaal bewind wilde verdedigen. Het werd echter spoedig gestaakt, waarna hij te Parijs werkzaam was voor de oppositie-bladen. Bij het uitbarsten der Februarij-omwenteling werd hij commissaris der Republiek te Corrège en kort daarna eerste secretaris van den minister van Buitenlandsche Zaken Lamartine. Toen hij in Mei deze betrekking verloor, werd hij belast met de redactie van het door Lamartine gestichte blad „Le bien pubic”, en, na het staken daarvan, met die van het door Lacordaire ondersteunde blad „L’ère nouvelle”, dat echter ook weldra door den invloed der geestelijkheid opgeheven werd.
Daarna was hij één van de hoofdredacteurs van de „Presse” en in 1851, kort vóór den Staatsstreek, hoofdredacteur van „Le Pays”. Na den 2den December werd hij plotselijk een aanbidder van Lodewijk Napoleon. Weldra was hij lid van het Wetgevend Ligchaam, en schreef belangrijke artikelen in „Le Constitutionnel” en „Le Pays” over het Turksch-Russische vraagstuk. In 1853 werd hij met Lacroix en Lefèbre-Daumier belast met de uitgave der handschriften van Napoleon I. In Februarij 1859 voorspelde hij den loop der zaken in Italië in zijn vlugschrift: „Napoleon et L’Italie”, terwijl een ander, uitgegeven in 1861 en getiteld: „La France, Rome et L’Italië” de kwestie behandelde van de wereldlijke magt van den Paus.
