Een Fransch generaal, bezocht in zijne jeugd de militaire school te St. Cyr en bleef tot aan den oorlog tusschen Frankrijk en Oostenrijk in 1859 geheel en al onbekend. In dien oorlog voerde hij bevel over eene brigade der divisie van Bourbaki, tot het corps van Canrobert behoorende.
Gedurende den slag van Magenta kwam zijne divisie nagenoeg niet in het vuur, en gedurende dien van Solferino ontving hij het bevel, om met zijne brigade in reserve te blijven. Toen hij den ouderdom van ongeveer 65 jaren bereikt had, werd hij tot divisie-generaal bevorderd, en hij commandeerde bij het uitbarsten van den Fransch-Duitschen oorlog eene divisie te Straatsburg van het 3de armeecorps onder Bazaine. Bij de vorming van het operatieleger kwam hij aan het hoofd van de 1ste divisie van het 1ste corps onder Mac-Mahon, nam deel aan den slag bij Wörth en werd te Sedan krijgsgevangen. Hij ontving hier verlof om in zijn eigen wagen zonder opzigt een gedeelte van den weg af te leggen en gaf zijn woord van eer, dat hij zich naar Pont-à-Mousson zou begeven. Hij voldeed aan die verbindtenis, doch nam na zijne aankomst de vlugt, bewerende, dat hij zijn woord gehouden had met Pont-à-Mousson te bereiken.
Met één zijner adjudanten passeerde hij in vermomming de Duitsche schildwachten en spoedde zich naar Parijs, waar generaal Trochu hem met een belangrijk commando belastte. Reeds op den 19den September, den eersten dag der volkomene insluiting van Parijs, volbragt hij uit Villejuif eene offensieve verkenning in de rigting van Villeneuve-St.-George, waar hij op het derde Duitsche armeecorps stiet. Hij werd met zijn regtervleugel naar Chatillon teruggeworpen, en ook zijn linkervleugel zag zich dien dag genoodzaakt, om ijlings achterwaarts te rukken naar het fort Vanvres en naar de stad. Onder de leiding van Trochu bestuurde hij voorts de uitvallen naar het zuiden en zuidoosten. Nadat hij in gezwollen taal had aangekondigd, dat hij niet levend in Parijs zou terugkeeren', zoo het hem niet gelukte, door den vijand heen te breken en zich met generaal Aurelle de Paladines te vereenigen, bragt hij 100000, volgens anderen 150000 man en 400 stukken geschut in het bosch van Vincennes bijeen.
Met een gedeelte van dit corps rukte hij den 29sten November des ochtends voorwaarts en wierp zich op de stellingen van het 6de (Silézische) corps, terwijl hij zijne aanvallen hoofdzakeiijk rigtte op de dorpen Thiais, Chevilly en La Hay. De strijd duurde 6 uur, maar bragt den aanvaller geen voordeel. Den volgenden morgen werd op nieuw eene poging aangewend met al de troepen, om in eene zuidoostelijke rigting door de belegeraars heen te dringen. Ducrot trok door middel van 6 bij Brie gelegde pontonbruggen over de Marne en maakte zich meester van Bonneuil en Champigny. De voornaamste gevechten hadden aldaar plaats, alsmede in den omtrek van Villiers en Conilly. De aldaar gelegerde Würtembergsche troepen hielden zich met groote dapperheid staande totdat gedeelten van verschillende andere corpsen tot bijstand oprukten. De Franschen bleven dien dag en ook den volgenden (1 December) door hunne overmagt meester van het slagveld.
Hoewel Ducrot nu 24 uur tijd had, om zich te versterken, kon hij aan de Duitschers geen voldoenden weêrstand bieden, en al de door hem veroverde dorpen werden hem weder ontrukt. Den 4den December moest hij de bruggen bij Brie weder af breken, nadat hij achter de Marne was teruggetrokken. Later — den 21sten December — bestuurde hij desgelijks den uitval tegen het 12de Pruissische corps. Toen Parijs zich tegen het einde van Januarij 1871 overgaf, nam Ducrot zijn ontslag en werd daarna afgevaardigd naar de Nationale Vergadering. Onder het bewind van Thiers werd hij belast met het commando over de reserve-troepen te Versailles, doch hij legde den 26sten April dat commando neder. Na dien tijd schreef hij „La vérité sur l’Agérie (1871)”, — en een verslag van de capitulatie van Sedan.
