Een Fransch wijsgeer, zoowel door zijne geschriften als door zijne philantrophische bemoeijingen bekend, werd geboren te Lyon den 29sten Februarij 1772, vertrok met zijn vriend Camille Jordan in 1797 naar Parijs, werd er lid van den Raad van Vijfhonderd, zag zich na den 18den Fructidor in ballingschap verwezen en begaf zich naar Duitschland, waar hij als gemeen soldaat in dienst trad bij het leger van Masséna.
Gedurende den veldtogt schreef hij eene prijsverhandeling, die door de Académie bekroond werd, en die hij later tot zijn geschrift „Des signes et de l’art de penser, considérés dans leurs rapports mutuels (1800, 4 dln)” omwerkte. Zijne verhandeling „De la génération des connaissances humaines”, door de Académie te Berlijn bekroond, was eene inleiding tot de „Histoire comparée des systèmes de philosophie (1803, 3 dln)”, het beste Fransche boek over de geschiedenis der wijsbegeerte. Napoleon benoemde hem tot secretaris-generaal van het departement van Binnenlandsche Zaken en tot onderscheidene andere hooge betrekkingen. Tot zijne philanthropische geschriften behooren het uitmuntend boek „Le visitateur du pauvre (1820 en later)”, bekroond met den prix-Monthyon, en zijn „Cours normal des instituteurs primaires (1832)”. Voorts vermelden wij zijn boek „Du perfectionnement moral, ou de l’éducation de soi-même (1824, 2 dln)”, — „Institutions du droit administratif (1835 en 1842, 2 dln)”, — „Education des sourds-muets de naissance (1827, 2 dln)”, — en „Des progrès de l’industrie (3841)”.Hij werd benoemd tot pair, en overleed als vice-president van den staatsraad den 12den November 1842.
