Amari (Michele), een Italiaansch staatsman en geschiedschrijver, werd den 7den Julij 1806 te Palermo geboren. Hij werd opgevoed onder de leiding van professor Dominico Scina, een ijveraar voor de beginselen der omwenteling van 1789. Als 15-jarig jongeling werd hij ambtenaar van den Staat, en toen zijn vader in 1822 wegens deelneming aan eene zamenzwering eerst ter dood veroordeeld en toen met een 30-jarige kerkerstraf begenadigd was, moest de jongeling zijne moeder met hare 4 jongere kinderen van zijn gering ambtenaars-inkomen onderhouden.
Door doeltreffende maatregelen, die hij als ambtenaar ter bestrijding van de cholera voorstelde, verwierf hij de achting zijner landgenooten. Weldra vertrok hij naar Napels, om er eene betrekking bij het departement van Justitie te aanvaarden. Inmiddels legde hij zich met ijver toe op de geschiedenis, en weldra ver-scheen zijn algemeen geprezen werk “La guerra del Vespro Siciliano” (Palermo 1842, en in 1859 voor de 6de maal gedrukt te Florence). Het boek, dat zich door eene gestrenge waarheidsliefde onderscheidde, werd door de regering verboden, de censoren, die de uitgave hadden toegelaten, werden afgezet, en de uitgever naar het eiland Ponza verbannen. Amari nam de wijk naar Parijs. In 1848 keerde hij naar zijn vaderland terug en werd er eerst lid van het parlement en vervolgens minister van financiën. In datzelfde jaar ging hij als afgezant naar Parijs. Weldra echter verwijderde hij zich van het staatstooneel, om te Parijs in afzondering zijne geschiedkundige studiën voort te zetten. Zijne “Storia dei Musulmanni di Sicilia” en verschillende andere opstellen, die over Sicilië handelen en in het “Journal Asiatique” werden opgenomen, zijn daarvan de vrucht. Na den inval van Garibaldi (1859) in Sicilië snelde hij weder naar zijn geboorte-grond, waar hij met de portefeuille van Buitenlandsche zaken werd belast. Toen het koningrijk Italië verrezen was, werd hij tot senator en in 1863, als opvolger van Mateucci, tot minister van openbaar onderwijs benoemd.
