(Gr.). Oorspronkelijk de kunst van goed spreken en disputeeren, van redeneering en bewijsvoering bij redetwisten.
Later bij Plato (Socrates) de kunst van bij het vorschen naar de waarheid in dialoogvorm het voor en tegen kritisch tegen elkander af te wegen, met toepassing van de regels der logica. Later evenwel, zooals bij Aristoteles, wordt het woord gebruikt in den minder günstigen zin van gevatheid in woordenstrijd en twistgesprek met behulp van spitsvondigheden: de kunst van overreding door middel van schijnbewijzen. Zoo ook bij Kant; terwijl na hem bij Schleiermacher en vooral bij Hegel de oorspronkelijke beteekenis in Platonischen zin weer in eere komt en bij laatstgenoemde de zoogen. dialectische methode een zeer bizonderen vorm verkrijgt.
