Oorzakelijkheid. Beroemd dienaangaande is de leer van David Hume, volgens wien dit begrip berust op gewoonte en associatie van voorstellingen: waar wij twee gebeurtenissen plegen verbonden te zien, ontstaat een psychische dwang deze als bijeenbehoorend te gaan beschouwen.
Een absolute geldigheid of zekerheid is aan zulk een oordeel evenwel niet toe te kennen; ten allen tijde zou het door eene gewijzigde ervaring kunnen veranderen. In tegenstelling van die opvatting bracht Kant het begrip van oorzakelijkheid terug tot eene aprioristische kategorie van het denken.
