Kwakers (van 't Engelse to quake — beven, sidderen). Deze godsdienstige sekte ontstond in Engeland omstreeks 1650 en werd gesticht door George Fox, die een redevoering voor het gerecht besloot met de woorden : „Beef voor het woord des Heeren !", vanwaar dan het woord kwakers = bevenden, sidderenden, zou ontstaan zijn. — De leden dezer sekte noemen echter zichzelf bij voorkeur: „Belijders des Lichts" of „Kinderen des Lichts."
Zij traden weldra zeer dweepziek tegen de gewone kerkorde op en werden daarom streng vervolgd. Velen weken dan ook naar Noord-Amerika en ons land uit. Onder Jacobus II vestigden zij zich in Schotland en Ierland. Door Willem III verkregen zij tengevolge der akte van tolerantie (1689) kerkelijke vrijheid, en ook in Amerika verwierven zij weldra gelijkstelling met andere godsdienstige gezindten.
Zij hebben geen eigenlijke geloofsbelijdenis. Wel leeren zij, „dat God aan alle mensen, niemand uitgezonderd, een inwendig Licht (vandaar hun naam) van kennis heeft gegeven, machtig om hen tot behoudenis te brengen; dat elk verplicht is volgens dat Licht te leven, en dat men, zonder hulp daarvan, de Heilige Schrift niet kan verstaan." In eenvoudige bedehuizen zonder versiering komen zij samen; men zit zwijgend bij elkander, tot een der aanwezigen zich geroepen voelt te prediken of te bidden.
Alle sacramenten, als kinderdoop, avondmaal enz. verwerpen zij ; ze willen geen eed zweren, weigeren het dragen van wapenen, beschouwen den oorlog als een grooten broedermoord, verwerpen elke kerkelijke hiërarchie en ontbloten nimmer het hoofd, zelfs niet voor den koning. Zij onthouden zich van alle vermaken, als jacht, schouwburg, spel, romanlectuur, enz. Zij onderscheiden zich in het algemeen door de zuiverheid hunner zeden, hun oprechtheid en hun philanthropie ; in den Wereldoorlog bijv. zonden zij levensmiddelen naar het hongerend Duitsland (hun vijand) en in 1922 waren zij zeer ijverig werkzaam op de ontzettende hongervelden van Rusland.
