Een van de opmerkelijkste figuren in onze letterkunde is wel Henriette Roland Holst-van der Schalk. Niet ieder kan haar dichtkunst even sterk bewonderen, maar ieder, die haar gedichten leest, moet wel getroffen worden door den ernst en de bezieling daarvan. In haar werk weerspiegelen zich de geestelijke strijd en het groeiproces van den tijd.
In 1869 te Noordwijk-Binnen geboren, huwde zij in 1896 den kunstschilder Roland Holst. Zij begon haar loopbaan in 1893 met verzen in „De Nieuwe Gids” en publiceerde sindsdien een groot aantal gedichten, waarin men haar geestelijke ontwikkeling op den voet kan volgen.
Haar eerste bundel „Sonnetten en verzen” is zuiver persoonlijk en mystiek werk; in „Verzonken grenzen” doet zij zich kennen als een belijdster van een pantheïstisch-socialistische levensbeschouwing. „De Nieuwe Geboort” bezingt haar overgang tot het socialisme, in „Opwaartse Wegen” geeft zij uiting aan haar geloof in dit stelsel, terwijl „De vrouw in het woud” spreekt van de teleurstellingen, die het partijleven haar bracht. Ook haar drama in verzen „Thomas More” is zeer bekend geworden.
Na een tijdlang een vurig voorstandster van het communisme te zijn geweest, geeft zij in haar jongste werk uiting aan haar terugkeer tot de diepe geloofsovertuiging, die haar eerste werk kenmerkte en die haar, door al haar strijd heen, nimmer heeft verlaten.
Naast haar verzen schreef Henriette Roland Holst enkele literair-economische studies o.a. over Jean Jacques Rousseau, en vele boeken en brochures op maatschappelijk gebied.
