Raymond Poincaré (1860— 1934) was een Frans staatsman, een der leidende figuren in de internationale staatkunde kort vóór, gedurende en na den Wereldoorlog. Eerst was hij een tijd lang advocaat te Parijs.
Na 1887 was hij Kamerlid, totdat hij in 1903 lid van den Senaat werd. In verschillende ministeries had hij de portefeuille van onderwijs en financiën gehad.
In 1912 vormde hij een ministerie, waarvan de sterkste figuren van dien tijd deel uitmaakten. Poincaré was een man met gematigd republikeinse opvattingen, een echte Lotharingen Zijn buitenlandse politiek was gericht op versterking der relaties met Rusland en Engeland.
In 1913 werd hij tot president van de Republiek gekozen. Hij bracht als zodanig vlak voor het uitbreken van den Wereldoorlog zijn historisch geworden bezoek aan St.
Petersburg. Tijdens den oorlog toonde hij grote geestkracht en veel staatsmanswijsheid: hij riep te rechter tijd zijn persoonlijken tegenstander, den ouden Clemenceau, den man, dien Frankrijk op dat ogenblik nodig had, tot het minister-presidentschap.Zoals van hem te verwachten was, strekten zijn bemoeiingen tijdens de Vredesconferentie en bij het sluiten van het Vredesverdrag er toe de Duitsers in toom te houden. In 1920 trad hij af als president der Republiek, waarna hij weder senator werd.
Na dien tijd was hij nog herhaaldelijk minister. Zo zette hij het door, dat het Ruhrgebied bezet werd, toen Duitsland de herstelschulden niet betaalde. Twee jaar later, in 1926, had men hem weer nodig, om een einde te maken aan den uiterst kritieken financiëlen toestand van Frankrijk. De bekwaamheid, waarmee hij dat heeft gedaan, wordt wel algemeen erkend als iets zeer bizonders, ook door anderen dan zijn politieke vrienden. Doch hij had te veel van zijn werkkracht gevergd. Na 1929 was hij invalide en moest hij zich op den achtergrond houden, totdat hij in October 1934 overleed.
