De Italiaanse toneelspeelster Eleonore Duse (1859—1924), van wie je allen stellig wel eens gehoord hebt, wordt algemeen beschouwd als een der grootste actrices. Zij leefde en werkte in denzelfden tijd als Sarah Bernhardt, (iets later) maar terwijl deze met al haar talent zichzelf in het middelpunt van het toneelstuk zette, welke rol zij ook speelde, wilde Eleonore Duse vooral het toneelstuk zelf tot zijn recht doen komen.
Zij bezat een innige goedheid en hoogheid van karakter, die juist het verhevene aan haar spel hebben gegeven en die maakte, dat wie haar eens gezien hebben, haar nooit zullen vergeten.Reeds in 1880 maakte zij te Rome opgang in de vrouwelijke hoofdrollen van de tóneelstukken van de Franse schrijvers Dumas en Sardou; in later jaren reisde zij voortdurend, bezocht bijna geheel Europa en Amerika en trad ook in ons land op, waar zij een groot succes oogstte.
Haar talent was wel het grootst in tragische én ernstige rollen als „La Dame aux Camélias”, „Adrienne Lecouvreur”, enz.
Zij had een zwakke gezondheid en hierdoor werd haar leven bij het vermoeiende reizen en trekken een ware lijdensweg, dien zij echter met bewonderenswaardigen moed en wilskracht aflegde. Op een tournee door Amerika stierf zij te Pittsburg. Haar stoffelijk overschot werd met een Italiaans schip naar haar vaderland gebracht en met ontroerende plechtigheid ontvangen. Zij is begraven te Asoio ten N.W. van Treviso en Venetië, het mooi gelegen dorpje, waar zij dikwijls van haar zwerftochten heeft uitgerust.
zodra het met de lucht in aanraking komt, uit zichzelf en steekt het moerasgas aan, waardoor een vlammetje ontstaat. Aangezien deze vlammetjes zeer kort branden, maar veelvuldig op korten afstand van elkaar voorkomen, heeft het er den schijn van, alsof het lichtje telkens verder springt, vandaar het woord dwaallichtjes.
