[MLat. ordalium, vgl. Ned. oordeel, Du. Urteil] (gesch.) godsoordeel, godsgericht, het oudste bewijsmiddel in een strafproces wanneer het bewijs van de schuld van de verdachte niet geleverd was door betrapping op heterdaad en hij geen bekentenis aflegde. Daarom nam men, om tot een beslissing van schuld of onschuld te komen, zijn toevlucht tot het oordeel van God, bijv. d.m.v. het baarrecht. Wanneer iemand vermoord was en de dader bleef onvindbaar, dan werd het lijk op een baar gelegd en moesten alle verdachten het lijk aanraken en zweren onschuldig te zijn.
Deed de ware moordenaar dit, dan ging (naar men aannam) het lijk bloeden. Voorts hield men de tweekamp: won de verdachte, dan werd hij onschuldig geacht, of deed men de waterproef (ketelvang): de verdachte moest zijn hand in kokend water steken. Was de hand na drie dagen genezen, dan werd hij onschuldig geacht. Bij de vuurproef moest de verdachte zijn hand in het vuur steken, een gloeiend ijzer dragen, of door een vuur lopen. Bleef hij ongedeerd, dan was hij onschuldig.
