duitsch keizer (1411—37), zoon van keizer Karel IV, geb. 15 Febr. 1361, kreeg na den dood zijns vaders 1378 het markgraafschap Brandenburg en werd door zijn echtgenoote Maria, koning van Hongarije 1387. Hij werd echter 1396 door het volk gevangen genomen en in zijn plaats Ladislaus van Napels tot koning benoemd.
S. ontvluchtte, verzamelde een leger, waarmede hij de hongaarscbe opstandelingen onderwierp en zich in het bezit van het land stelde. Na den dood van Ruprecht van de Palts (1410) werd hij tot duitsch koning gekozen; 1414 liet hij zich in Aken kronen en kwam met Kerstmis op het concilie, waar hij' ten tijde der hoogste verwarring (bij de vlucht van Johannes XXIII in 1415) de vergadering bijeenhield en leidde. Toen Martinus V tot paus gekozen was, was de invloed van S. verdwenen. Door zijn toestemming tot het verbranden van Huss, veroorzaakte hij den Hussietenoorlog. In 1431 en 1433 haalde hij de italiaansche koningskroon en de keizerskroon uit Italië en deed herhaaldelijk, hoewel vergeefs, pogingen tot het tot stand brengen van een duitschen landsvrede. Hij overleed 9 Deo. 1437. Met hem stierf het luxemburgsche huis uit.
