duitsch dichter, aestheticus en geschiedschrijver, geb. 30 Mei 1816 te Stettin, studeerde in de philologie, Philosophie en geschiedenis te Berlijn, Breslau en Halle. Sedert 1840 in Pruisen onder politietoezicht geplaatst, begaf hij zich eerst naar Dresden, vervolgens naar Jena en Halle.
In 1847 aanvaardde hij de dramaturgische leiding van den hamburgschen stadsschouwburg; 1849 werd hij als buitengew. hoogl. der literatuurgeschiedenis naar Halle beroepen, nam 1859 zijn ontslag en verhuisde naar Stettin, waar hij 21 Juni 1872 overleed. Het eerst maakte P. zich naam door zijn monographie Der Göttinger Dichterbund (Lpz. 1841); daarop volgden: Geschichte des deutschen Journalismus (onvoltooid, dl. 1, Hann. 1845), Vorlesungen über die Geschichte des deutschen Theaters (Berl. 1847), Vorlesungen über die deutsche Littercitur der Gegemvart (Lpz. 1847), Zehn Jahre. 1840—50. Geschichte der neuesten Zeit (dl. 1 en 2, ald. 185H—57) en het Taschenbuch der neuesten Geschichte (lste jaarg. 1849; Dessau 1851). In 1851 begon hij met Wolfsohn het „Deutsches Museum” (Leipzig), een weekblad, dat hij sedert Oct. 1851 alleen en 1860_67 met K. Frenzel redigeerde. Reeds 1841 waren zijn Gedichte verschenen, waarop Neue Gedichte (Mannheim 1843) alsmede Dramatische Werke (4 dln., Lpz. 1847—49) volgden. Later legde P. zich op den roman toe en publiceerde op dit gebied: Die Schwägerin (1851), Der Musikantenturm (3 dln., 1855) en Oberndorf (3 dln., 1862). Van zijn latere werken dienen genoemd Die deutsche Litteratur der Gegenwart. 1848—58 (1859), de poëtische verzamelingen Aus der Heimat (1858), Herbstrosen (1865) en Buch der Liehe (1869).
