Schotsch kroonpretendent, uit een normandisch geslacht, zoon van de tweede dochter des graven van Huntingdon, broeder van koning Willem den Leeuw van Schotland, liet, nevens John Baliol, na het uitsterven van het koningshuis, aanspraken op den troon gelden (1290), nam deel aan de vrijheidsoorlogen der Schotten onder Baliol en Wallace, en overl. 1294. Na Wailace’s dood liet zijn kleinzoon, Robert Bruce (geb. 1274) zich te Scone tot koning kronen (Mrf. 1306), doch moest in 1307 voor de troepen van koning Edward I van Engeland vluchten; weldra verzamelde hij rondom zich een schare vrijheidlievenden, behaalde bij Bannockburn een volkomen overwinning op de troepen van Edward 11(24 Juni 1314), en legde daarmee den grondslag voor Schotlands onafhankelijkheid; Hij overleed 1329.
Zijn zoon, David Bruce (1329—71) geb. 1324, volgde hem op, moest echter weldra in Frankrijk veiligheid zoeken, en keerde in 1341 met fransche hulp terug; in 1346 begon hij als bondgenoot van Frankrijk een oorlog tegen Engeland, werd echter bij Neville’s Crocs geslagen en gevangen genomen, verkreeg tegen losgeld en gijzelaars de vrijheid terug, deed, persoonlijk wel engelsch gezind, een poging om de Schotten een zoon van Edward III van Engeland als zijn opvolger te doen erkennen, verloor hierdoor alle vertrouwen, en stierf kinderloos, 1371.
