in de indische literatuur benaming van epische, in metrischen vorm vervaardigde verhalen van cosmogonischen en theogonischen inhoud, welke in hun tegenwoordigen vorm ontstaan zijn in den tijd tusschen de 8ste en 13de eeuw na Chr.; zij zijn voorts vermengd met philosophische en theologische bespiegelingen alsmede met ritueele en ascetische voorschriften en legenden ter aanbeveling van de een of andere godheid en bepaalde heiligdommen. Als vervaardiger wordt de mythische Vyasa genoemd.
Het aantal bewaard gebleven P. bedraagt 18; de hoofdbron is het Mahabharata (zie akL).
