afgescheidenen, (nl. van de zondige volksmenigte, dus: vromen bij uitnemendheid) noemden zich de aanhangers van een kerkelijk-staatkundige richting onder de Joden, die ten tijde van Ezra schijnt ontstaan te zijn. Zij kenmerkten zich door angstvallige nauwgezetheid op kleinigheden, die dikwijls gepaard ging met veronachtzaming van den geest der wet en altijd met vormdienst.
In tegenstelling met het saddueeïsme leerde het pharieeïsme de opstanding en het toekomende leven, benevens het bestaan van goede en kwade engelen.
