het 'hoofd der 12 apostelen. De naam P. was hem door Christus gegeven; zijn. eigenlijke naam was Simon.
Hij was de zoon wan zekeren Jonas en broeder van den apostel Andreas; hij was gehuwd, woonde te Caphar.naum en oefende het beroep van visscher uit. Door Christus tot het apostelambt geroepen, verliet hij alles om Christus overal te volgen. Hij was een van de drie die getuigen mochten rijn van Jezus’ verheerlijking op den berg Thabor en van zijn doodsangst in den hof van Gethsemane. Toen Christus terechtstond verloochende P. hem driemaal, doch reeds «ogenblikkelijk daarna beweende hij bitter zijn val. Na de Hemelvaart des Heeren, leidde hij de keuze van een nieuwen apostel; en na de zending van den H. Geest (Pinksterfeest) verkondigde hij onverschrokken aan de verzamelde Joden, dat Christus de beloofde Messias was.
Ondanks dreigende martelingen bleef hij ver.scheidene jaren te Jeruzalem prediken, intusschen ook in Samaria den bekeerden „de handen opleggend”. Van Jeruzalem vertrok P. naar de andere christengemeenten in Palestina en doopte, naar aanleiding van een visioen, den heiden Cornelius. Te Jeruzalem teruggekeerd, werd hij door Herodes Agrippa I gevangen genomen, doch door een engel wonderbaar bevrijd. Toen verliet hij Jeruzalem en vertrok naar „een andere plaats”.Van het verdere leven van P. wordt ons zeer weinig gemeld. Bij de eerste kerkvergadering was hij wederom te Jeruzalem en vol.gens de overlevering kwam hij toen van Rome. Eenigen tijd later was hij met 'Paulus te Antiochië. Verder zwijgt het Nieuwe Testament .geheel van hem. De oude overlevering zegt, dat P. wederom naar Rome is gegaan en daar onder Nero omstreeks het jaar 67 gekruisigd is.' Of op denzelfden dag Paulus gemarteld werd, is onzeker, evenals het jaar waarin het geschied is. Over het verblijf en den marteldood van P. te Rome zijn de katholieken het algemeen eens; van de niet-katholieken wordt het door sommigen aangenomen, door anderen, in het bijzonder door de Tübinger school verworpen.
Volgens de leer der r.-kath. kerk is P. door Christus tot zichtbaar opperhoofd der kerk aangesteld, en is dus de eerste Paus geweest. (Zie art. Paus en Primaat).
In de H. Schrift dragen 2 brieven den naam van P. De eerste is gericht tot de Christenen van eenige gewesten van Klein-Azië en bevat een opwekking tot geduld in de verdrukking en verschillende vermaningen. De echtheid van dezen brief werd tot in de 19de eeuw algemeen aangenomen. Toen werd ze echter door sommigen verworpen. De tweede brief is tot dezelfde Christenen gericht, om hen op te wekken tot volharding in den godsdienst, die hun was verkondigd.
Ook deze brief wordt door de katholieken als authentiek aangenomen, doch door de meeste protestanten verworpen. Bovendien bestaan er nog een apocrief Petrusevangelie en een dito Petrus-apocalypsis.
