lat., doorboring, een chirurgische operatie, bij welke de wanden van natuurlijke of onnatuurlijke holten of kanalen in het lichaam worden geopend, bijv. om den inhoud te doen wegvloeien. In de verloskunde wordt deze kunstbewerking verricht in gevallen, waar de grootte van het hoofd der vrucht een onoverkomelijke hinderpaal voor de verlossing blijkt te zijn; als wanneer men door P. van den schedel des kinds het volumen van het hoofd verkleint.
P. van een levend kind, door de katholieke kerk verboden, ook dan wanneer dit volgens den arts het eenige middel is om het leven der moeder te redden, is in vele landen niet geoorloofd; hiervoor wordt aangevoerd dat in het uiterste geval nog de mogelijkheid der keizersnede overblijft, waardoor wel het gevaar voor de moeder vergroot, maar het kind zeker gered wordt. De grootste geneesk. autoriteiten zijn van meening, dat de beslissing over het uitvoeren van de keizersnede aan de moeder moet worden overgelaten en dat de arts, bij' weigering, tot de P. mag overgaan.Literatuur: Heimbergen, Deber die Straflosigkeit der Perforation (Breslau 1889), Pinard, Du soit-disante foeticide thérapeutique (in de „Annales de gynécologie”, Parijs 1900), Kossmann, Das Hecht des Arztes und der Mutter über Leben und Tod des ungeborenen Eindes (in het maandschrift „Die Heilkunde”, Berl. 1902).
