Spaansch schrijver, geb. te Guadix, 10 Maart 1833, overl. Juli 1891 te Madrid.
Hij werd voor den geestelijken stand bestemd, doch begon zich weldra aan letterk. arbeid te wijden, wat hem in staat stelde het ouderlijke huis te verlaten. Tijdens de revolutie van 1854 begaf hij zich naar Madrid, waar hij het politiek-humoristische blaadje Ei latigo leidde; weldra trok hij zich evenwel uit de politiek terug en schreef allerlei kritieken, feuilletons en novellen; na de expeditie naar Marokko die hij (1859) medemaakte, verscheen van hem: Diario de un testigo de la guerra de Africa. In 1865 werd hij als medeonderteekenaar van het protest der unionistische afgevaardigden verbannen, vestigde zich te Parijs, en keerde na afloop van zijn straftijd naar Spanje terug; hij nam deel aan de revolutie van 1868 en werd herkozen tot lid van de Cortes, voor hetzelfde district dat hem in 1864 afvaardigde; onder koning Alfonse XII was hij eenigen tijd gezant bij de Porte. Later wijdde hij zich uitsluitend aan literarischen arbeid. Voorn, werken: El sombrero de tres picos. (De hoed met drie punten. 1874); „El Escandalo’’ — „El nigno de la bola” — „Poesias serias y humoristicas. (Ernstige en luimige gedichten), en een tooneelstuk: El hijo pródigo (De verloren zoon). In 1874 verscheen een bloemlezing uit zijne toenmaals bestaande werken onder den titel „Obras escogidas
