hertog van Dalmatië, fransch maarschalk, geb. 29 Maart 1769 te St. Amans-la-Bastide (dep.
Tarn), streed in de oorlogen der revolutie, werd 1799 divisiegeneraal en 1802 door Bonaparte tot generaal-overste der consulaire garde en 1804 tot maarschalk benoemd. Bij Austerlitz (2 Dec. 1805) droeg hij zeer veel tot de overwinning bij; hij werd na den vrede van Tilsit 1807 tot hertog van Dalmatië verheven. Naar Spanje gezonden, nam hij Oporto, Cordoba en Sevilla in en noodzaakte Wellington, terug te trekken. Ten tweeden male naar Spanje gezonden, leed hij enkele nederlagen en sloot, nadat Napoleon afstand gedaan had, 18 April 1814 een verdrag met Wellington, erkende Lodewijk XVIII en werd 3 Dec. 1814 tot minister van oorlog benoemd. Tijdens de Honderd dagen sloot hij zich bij Napoleon aan en leidde na den slag bij Waterloo den terugtocht naar Soissons. Uit Frankrijk verbannen, leefde hij in Dusseldorp, mocht 1819 terugkeeren, werd 1827 tot pair benoemd, was 1830—34 en 1840—47 minister v. oorlog, 1839 min. v. buitenl. zaken, en ontving de waardigheid van maréchal-général de France. Hij overleed 26 Nov. 1851 te St. Amans. Zijn Mémoires (3 dln., 1854) werden uitgegeven door zijn zoon.
