Louis stanislas fréron

betekenis & definitie

Fransch politikus, zoon van den vorige, geb. 1767 te Parijs, zette na zijns vaders dood diens „Année littéraire” tot 1791) (292 dln.) voort, en richtte bij het uitbreken der revolutie een politiek blad van uiterst-radikale kleur, „Orateur du Peuple”, op, werd te Parijs in de Nationale vergadering en later in de Conventie gekozen, sloot zich bij de club des cordeliers aan, en ging in 1793 met Barras als commissaris der Conventie naar het zuiden, om de straf aan de door regeeringstroepen veroverde oproerige steden Marseille en Toulonte voltrekken. Bij deze gelegenheid leerde hij Bo ■ naparte kennen, dien hij later, na ijverig te hebben meegewerkt aan denvalvanRobespierreen Tallien en met Barras aan de spits der zegevierende thermidorianen te zijn getreden, op elke wijze begunstigde ; Napoléon zeide hem daarvoor de hand zijner zuster Paulina toe ; F. was ten tijde dat zich de secties tegen het terrorisme der jakobijnen verklaarden, leider der Jeunesse dorée geweest; daar zijn ster echter spoedig begon te verbleeken, en o.a. zijn venuezing in het Directoire gecasseerd werd, nam Bonaparte zijn belofte terug en gaf hem in 1802 een onder-prefectuurspost op Saint-Domingo, waar hij nog hetzelfde jaar stierf. In Mémoire hisforique sur la réaction royale et sur les massacres du Midi (Parijs 8796) rechtvaardigde hij zijn houding in 1793 tegenover de zuid-fransche steden.