duitsch wijsgeer van de school van Hegel, geb. 1 Dec. 1801 te Berlijn, werd aldaar wetenschappelijk gevormd en 1825 aangesteld aan het fransch. gymnasium, promoveerde 1826 en werd 1829 tot hoogleeraar benoemd; hij overl. aldaar 16 Dec. 1893. Hij heeft zich, als ijverig volgeling van Hegel, na diens dood vooral bekend gemaakt door zijn aan het radicalisme grenzend politiek en kerkelijk liberalisme.
Van zijn werken dienen genoemd: Die Ethik des Aristoteles in ihrem Verhältnis zum System der Moral (Berl. 1827), Das System der philosophischen Moral (ald. 1828); een uitgave der Ethica Xicomachea van Aristoteles (2 dln., ald. 1829 —35); het bekroonde Examen critique de l’ouvrage d’Aristote, intitulé Métaphysique (Par. 1836); Geschichte der letzten Systeme der Philosophie in Deutschland von Kant bis Hegel (2 dln. Berl. 1837—38); Entwickelungsgeschichte der neuestem deutschen Philosophie (ald* 1843), waaraan het strijdschrift tegen Schelling: Schelling und Hegel (ald. 1839) voorafgegaan was; Anlhropologie und Psychologe (ald. 1840), afwijkend van de Hegeliaansche voorstelling; Vorlesungen über die Persönlichkeit Gottes und die Unsterblichkeit der Seele (ald. 1841); Geschichte der Menschheit in ihrem Entwicklungsgang seit 1775 (2 dln., ald. 1855—60); Das System der Philosophie als exakter Wissenschaft (4 dln., ald. 1876—81). Van 1832—42 nam hij deel aan de uitgave van Hegels werken; in 1845 stichtte hij met graaf Cieszkowske een philosophisch genootschap te Berlijn, welks tijdschrift Der Gedanke (8 dln., Berl. 1860 —73) hij uitgaf. Vergeh zijn autobiographisch werk: Wahrheit aus meinem Leben (ßerl. 1884).
