(lat. Symbolum Chalcedonense) noemt men de formule, die in 451 door ’t te K. vergaderde oecumenische concilie werd vastgesteld ter beëindiging der nestoriaansch-eutychiaansche twisten.
Zij berust grootendeels op den brief van paus Leo I aan den byzantijnschen patriarch Flavianus van 448 en verkondigt, kort samengevat, de volgende leer: Christus de zoon van God en tevens mensch, vereenigt in zich de beide naturen, de goddelijke en de menschelijke; niet gescheiden, verdeeld in twee personen, en ook niet vermengd tot één natuur, maar hypostatisch (in één persoon) vereenigd zonder verandering van de eene of de andere der beide naturen, ze beide in haar wederzijdsche eigenschappen behoudend; waarlijk God en waarlijk mensch, God van eeuwigheid, onveranderd en waarlijk mensch geworden in den tijd.
