of Wycklife engelsch hervormer, geb. omstr. 1330, overl. te Lutterworth 1384, was doctor in de godgeleerdheid en kapelaan te Fellingham, toen hij naar Brugge werd gezonden (1374) om met de pauselijke legaten eenige geschillen te regelen. Twee jaar later deed hij een geschrift het licht zien, waarin hij zijn meening uiteenzette omtrent de verhouding tusschen de geestelijke en de wereldlijke macht en dat hem, beschuldigd van ketterij, voor het kerkelijk gerechtshof van St.
Paul (1377) bracht. Hij' werd daar verdedigd door den hertog van Lancaster en het hof deed geen uitspraak. Hierdoor in zijn verzet tegen de geestelijke overheid gesterkt, ondernam hij een engelsche vertaling van dé H. Schrift en richtte de broederschap der ,,arme predikers” op. In 1380 verwierp hij de leer der transsubstantie, en van nu af aan verwijderde hij zich al meer en meer van de kerk, heftig te keer gaande tegen de absolutie, de aflaten, de bedevaarten, de vereering der heiligen, en verklarend dat de Bijbel alleen de ware grondslag is van het geloof, en elk ontwikkeld mensch dien naar zijn eigen meening mag uitleggen. Zijn aanhangers, onder den naam Lollarden bekend, werden wel vervolgd, maar W. zelf liet men op vrije voeten.
Het Concilie te Blackfriars (1384) veroordeelde echter zijn stellingen en de universiteit te Oxford duldde hem niet meer onder haar leeraren. Hij trok zich nu in zijn pastorie te Lutterworth terug, waar hij zijn Bijbelvertaling voortzette en aan het altaar onder het lezen van de mis, door een beroerte getroffen, dood bleef.
