Johann gustav droysen

betekenis & definitie

Duitsch philoloog, geschiedschrijver en politikus, geb. 6 Juli 1808 te Treptow in Pommeren, studeerde te Berlijn in de philologie en archeologie, trad in het hooger onderwijs, kreeg in 1835 een buitengewone professoraat en werd in 1840 hoogleeraar in de geschiedenis te Kiel, waar hij tevens een werkzaam aandeel nam aan de duitsche beweging in de Slees wij k-Holsteinsche hertogdommen, zoowel met het woord als met de pen; de in Maart 1848 te Kiel ingestelde voorloopige regeering der hertogdommen zond hem naar Frankfurt, om den bijstand van den Bondsraad in te roepen en koos hem vervolgens tot haar vertrouwensman bij den Bondsdag ; in 1851 werd hij hoogleeraar in geschiedenis te Jena, in 1859 te Berlijn, waar hij 19 Juni 1884 stierf. D.’s studiën bewogen zich aanvankelijk voornamelijk op het g6bied der geschiedenis en letterkunde van het oude. Griekenland; vruchten dezer studiën zijn: Geschichte Alexanders d. Gr. (1833, 5de druk 1898), Geschichte des Hellenismus (Hamburg 1836—43, 2. dr. Gotha 1878), en verder overzettingen der werken van Aeschylus (2 dln. 1832, 4de dr. 1884) en van Aristophanes (2 dln. 3de druk 1881). Later hield hij zich meer bezig met de nieuwere geschiedenis, waarvan de resultaten zijn neergelegd in Vorlesungen über das Zeitalter der Freiheitskriege (2 dln., Kiel 1846 en Götha 1886), enz. Zijn eigenlijk hoofdwerk: Geschichte der preusz. Politik heeft hij tot op het midden der regeering van Frederik den Groote (3 dln., 1855—81) voortgezet; een uit zijn nalatenschap uitgegeven 14de deel gaat tot aan den aanvang v/d Zevenjarigen oorlog. Voorts schreef hij een reeks hist.-kritische verhandelingen over belangrijke momenten uit de pruisische en duitsche geschiedenis. In zijn Grundrisz der Historik (Leipz. 1868) geeft hij een eerste uitwerking van een wijsgeerigwetenschappelijke theorie aller geschiedwetenschappen.