hertog van Montebello, maarschalk van Frankrijk, prins van Sievers, geb. te Lectoure 1769, overl. te Weenen 1809; was verversleerling toen hij dienst nam bij het tweede bataillon vrijwilligers van het departement Gers (1192). Al zeer spoedig werd hij tweede luitenant en in 1796 was hij reeds tot brigade-generaal bevorderd, na zich bijzonder onderscheiden te hebben bij Millesimo, Dego, Lodi en Bassano.
In 1798 nam Bonaparte hem mede naar Egypte en Syrië. Met den graad van divisie-gen. naar Frankrijk teruggekeerd was hij Bonaparte 18 Brumaire behulpzaam en werd commandant der consulaire garde. In den tweeden ital. veldtocht verwierf hij zich niet minder roem, als commandant der voorhoede. Hij verdreef de Oostenrijkers uit Piëmont, versloeg hen bij Montebello en droeg veel bij tot de overwinning van Marengo, door gedurende zeven uren de herhaalde aanvallen des vijands te weerstaan. Het volgend jaar bekleedde L. den post van gezant bij het hof te Lissabon en in 1804 werd hij verheven tot maarschalk van Frankrijk. Bij Austerlitz kommandeerde hij den linkervleugel, bij Jena het centrum; bij Friedland was de overwinning vooral aan hem te danken.
Uit erkentelijkheid schonk de keizer hem nu het vorstendom Sievers in Polen en den titel van hertog van Montebello. In 1808 streed hij in Spanje, behaalde de overwinning van Tudela en leidde de belegering van Saragossa (1809). In den daarop volgenden veldtocht in Duitschland versloeg L. de Oostenrijkers bij Abensberg en Amstettin en bood gedurende den slag bij Aspern hardnekkig tegenstand aan de troepen van aartshertog Karel, maar een kogel verbrijzelde zijn beenen en L. bezweek eenige dagen na de amputatie. Napoleon schatte hem zeer hoog en was diep getroffen door zijn dood.
