duitsch geschiedschrijver, geb. te Rudolstadt 1799, overl. te Halle 1878, schreef in 1820 zijn eerste historische werk lieber die Verfassung der lombardischen Städte. In 1822 zette hij te Berlijn zijn studiën voort, ging in 1823 naar Italië, deed na zijn terugkeer te Berlijn in 1824 zijn Entwickelung der Verfassung der lombardischen Städte het licht zien en werd er buitengewoon professor en collaborator aan de koninklijke bibliotheek.
In 1827 verliet hij Berlijn voor Jena; in 1828 werd hij buitengewoon en in 1830 gewoon hoogleeraar te Halle. Inmiddels had hij doen verschijnen Vorlesungen über die Geschichte des jüdischen Staates (1828), Handbuch der Geschichte des Mittelalters (1830), en Geschichte der italienischen Staaten (1829—30), voor de geschiedkundige uitgaven van Heeren en Uckert. Daarop volgden o.a., behalve verschillende strijdschriften van kerkelijk-politiek-socialen aard: Zwölf Bücher niederländischen Geschichten (1832—35), Lehrbuch der universal Geschichte (1835—44), Vorlesungen über die Geschichte des deutschen Volks und Beichs (1854 —66), en de philologische werken: Altsächsische und angelsächsische Sprachproben (1838), Beowulf (1839), Ferienschriften (1841—52) en Angelsächsische Glossar (1872—77). In zijn jeugd was L. de revolutionaire beginselen toegedaan, doch reeds na 1820 begon hij zich al meer en meer van deze af te wenden om ten slotte een vurig bestrijder der z.g. vooruitstrevende ideeën te worden, tegen welke hij polemische opstellen optrad.
