lat. Catechesis palatina, naam van een leiddraad ten gebruike bij het godsdienstonderwijs op gereformeerden grondslag, op order van keurvorst Frederik III van den Pfalz samengesteld door de heidelbergsche godgeleerden Zacharias Ursinus en Kaspar Olevianus, en in 1563 in het licht gegeven.
De H. behandelt zakelijk, kort en duidelijk in drie hoofdstukken 129 vragen betreffende ’s menschen ellende, verlossing en dankbaarheid. De predestinatieleer wordt zonder de kalvinistische scherpte behandeld, de leer van het avondmaal wordt besproken in algemeenen zin en zonder de eigendommelijke kalvinistische wendingen. De H. is naast de tweede helvetische confessie het meest verbreide kort-begrip der gereformeerde kerkleer geworden en werd op de synode te Dordrecht in 1619 uitdrukkelijk erkend als een symbolisch en gezaghebbend stuk. Zie Dalton, Der Heidelberger Katechismus als Bekenntnis- und Erbauungsbuch der evang. Gemeinde erklärt (2de dr., Wiesbaden 1883), Schaff, The creeds of christendom (4de dr., New-York 1884), Gooszen, De Heidelbergsche Katechismus (Leid. 1890 en 1893).
