de grondlegger der pathologische ontleedkunde, in 1682 te Forli geb., werd in 1711 hoogl. in de ontleedkunde te Padua en bekleedde deze betrekking tot zijn dood, in 1771. Zijn lessen werden door vele vreemdelingen uit alle deelen van Europa bezocht.
Zijn hoofdwerk is: De sedibus et causis morborum per anatomen indagatis (2 dln., 1761, nieuwste uitg. in 6 dln., Leipz, 1827—’29). Ook wijdde hij zich aan philologie en archaeologie, over welke zijne Opia Omnia (5 dln., Venetië 1765) meerdere grondige verhandelingen bevatten.
