hongaarsch generaal, geb. te Temesvar 1820, overl. te Budapest 1892, trad 1842 in dienst bij de hongaarsche garde te Weenen, doch nam in 1848 deel aan den hongaarschen opstand en werd chef van den staf van generaal Vetter. Na de nederlaag van Kassa (1849) verving hij generaal Meszarols en trad met goed gevolg op tegen generaal Schlick.
Hij onderscheidde zich in de slagen van Kapolna, Yzsaseg, Vacz en NagynSaelo en verdedigde Komorn zoo uitstekend, dat Haynau hem een eervolle capitulatie toestond. Toen ging K. naar Londen, Genua en Genève, hielp in 1859 een z.g. Hongaarsch legioen oprichten om tegen Oostenrijk mede te strijden en ontzag zich niet nog in 1866 gewapenderhand met de vijanden v. d. Keizerstaat tegen dezen te willen optreden. De gebeurtenissen van 1867 veroorloofden K. naar Hongarije terug te keeren, waar hij in de Kamer werd gekozen. In 1873 ontving hij van de Porte de opdracht het turksche leger te hervormen en in 1877 was hij weder terug te Budapest, doch trok zich nu uit het openbaar leven terug. K. schreef: De nationale oorlog in Hongarije en Zevenbergen (1850), Gedenkschriften van April tot October 1849 (1851), De oorlog in het Oosten van 1853 tot 1855, Gedenkschriften omtrent de uitwijking (1886).
