fransch letterkundige, geb. te Vennecy 1853, was professor aan onderscheidene lycea, maar verliet in 1882 het onderwijs om zich geheel aan de letteren te wijden. Zijn eerste werken waren: Les médaillons (1880), Petites Orientales (1883) en critieken in de „Revue bleue”.
Daarna schreef hij de tooneelcritiek in het „Journal des Débats” en de „Revue des Deux mondes”. Voor het tooneel vervaardigde L. Révoltée (4889), Le mariage blanc (1891), Les rois (1893), Le pardon (1895), L’ainée (1898. Bovendien deed hij verhalen en novellen het licht zien: Serénus, histoire d’un martyr (1886), Dix contes (1889). In 1901 legde hij met Opinions à répandre zijn meeningen omtrent verschillende vraagstukken van het politieke en sociale leven bloot en sedert de beide laatste jaren der vorige eeuw trad hij in „1’Echo de Paris” op als een bestrijder van de richting welke de regeering in Frankrijk insloeg. Sedert 1895 is L. lid van de Académie.
