Deensch politikus en dramatikus, geb. 17 Oct. 1755 te Kopenhagen, bekleedde allerlei rechterlijke betrekkingen, en werd in 1807 lid der voorloopige regeeringscommissie ; 16 Nov. 1808 pleegde hij zelfmoord, naar men wil uit wanhoop over de staatkundige rampen die zijn geboorteland troffen. Hij schreef enkele blijspelen, als: Dragedukken (1797), De snurrige Fwttere en Kumtdommeren; in 1808 gaf hij korten tijd het blad „Budstikken” uit.
Zijn zoon, Kristian Magnus F., jurist en politikus, geb. 14 Sept. 1782 te Oslo bij Christiania, trad na voltooide studiën in noorweegschen staatsdienst, deed zich als ijverig patilot kennen, voerde na den vrede van Kiel een heftige oppositie tegen de vereeniging van Noorwegen met Zweden, en stelde met anderen een op de constitutie van Eidsvold gegrond grondwetsontwerp op (zie Noorwegen); na de conventie van Moss (Aug. 1814) verzoende hij zich gaandeweg met den nieuwen toestand, en overl, 13 Jan. 1830 als president van het hooggerechtshof van Noorwegen. Hij schreef een geschiedenis van Noorwegen (14 dln. Christiania 1823—24).
