de vader der nieuwere finsche literatuurtaal (zie Finland, letterkunde), geb. 9 April 1802 te Sammatti (in Nyland), was van 1833—53 arts te Kajana, totdat hij in 1853 tot hoogl. in de finsche taal- en letterkunde te Helsingfors beroepen werd. L. had sedert 1828 voetreizen ondernomen door Finland, Lapland, Estland, Lijfland, Ingermanland en de n.w. gouvernementen van Rusland om de taal daar te leeren kennen en runen, spreekwoorden, liederen, raadsels, sprookjes enz. te verzamelen.
Als eerste vrucht dezer tochten verscheen in 1835 het nationale epos der Finnen Kalawala (zie ald.), waarvan hij in 1849 een vermeerderde uitgave in het licht gaf. In zijn Kantelatar (3 dim, 1840, 3de dr. 1887), vereenigde hij 592 oude lyrische liederen en 60 balladen, in zijn Suomen kansan sanalaskaja (1842) 7077 finsche spreekwoorden en in Suomen kansan arvoituksia (1844, vermeerd. uitg. 1861) 2188 finsche en 189 estnische raadsels. De Kantele (4 stukken, 1829—31) bevatten oude en nieuwe finsche liederen. Ook gaf hij de gedichten van Paavo Korhonen (1848) uit. Aan de verzameling van finsche sagen en sprookjes, Suomen kansan sutaja ja tarinoita (4 dln., 1854—62) door Eero Salmelainen, werkte hij mede, leverde belangrijke bijdragen in het jaarboek Suomi en andere tijdschriften, richtte het maandschrift Mehildinen (1836—37 en 39—40) en het weekblad Oulun Wükkosanomia (1852 volg.) op en gaf een zweedschduitseh-finsch woordenboek (1847) en een finsch-zweedsch lexicon (dl. 1—2, Helsinf. 1874 —80) uit. Hij overl. in zijn geboorteplaats, 19 Maart 1884.
