Ekster

betekenis & definitie

(Pica) vogelgeslacht van de familie der Raafachtigen, Con-idae, vogels met langen, krachtigen, aan de spitshakigen snavel, lange afgeronde vleugels, en wigvormigen staart, die het lichaam in lengte overtreft. De, gewone ekster (Pica caudata, Pica raria, Pica Pica, Corvite pica), ook bonte ekster en in Noord-Brabant atzel geheeten, is 45—48 c.M. lang, 55—58 c.M. breed, metaalglanzend zwart, met rooden, blauwen en groenen weerschijn, sneeuwwitte buik- en sehouderveeren en een dikwijls slechts onduidelijken dwarsband over den rug, wordt gevonden van den noordelijken wroudgordel van Europa en Azië af tot aan Kasjmir en Perzië, meest aan boschranden, op alleenstaand geboomte, in parken en plantsoenen enz.; zij blijft gewoonlijk binnen een klein woongebied ; zij vliegt moeilijk en gaat daarom slechts van den eenen boom naar den andere; de omhoog gerichte staart is rusteloos in beweging. 13e E. leeft in vluchten of familiën bijeen, dikwijls wordt zij ook gezien in gezelschap van raven, kraaien enz. In het voorjaar laat zij haar ruwe stem dikwijls uren achtereen hooren; de E. is een halve roofvogel, haar voedsel bestaat uit muizen, insecten, ooft, graan, zij plundert nesten en valt zelfs grootere vogels aan, zoodat zij over het geheel schadelijk wordt geacht; zij nestelt meest in toppen van hooge boomen en in tuinen, ook wel op daken van boerenhofsteden, vooral in Scandinavië, waar zij vroeger als een soort heilige vogel ontzien werd: zij bouwt zich een overwelfd nest; het wijfje legt hierin 7 tot 8 groene, bruingespikkelde eieren. De E is zeer sluw en voorzichtig, doch is licht tam te maken en leert dan spoedig allerlei geluiden nabootsen en ook enkele woorden min of meer verstaanbaar „spreken”; evenals de raaf neemt zij gaarne blinkende dingen weg, die zij dan verbergt. Aan de ekster worden meerdere der mythologische eigenschappen van de raven toegedicht; van ouds geldt zij als ongeluksvogel; hier en daar wordt een aan de staldeur opgehangen ekster geacht het vee voor ziekte te beschutten; elders wordt een op een zekeren tijd geschoten verkoolde en tot poeder gestampte ekster als een middel tegen epilepsie beschouwd.