Aldus heetten, te Rome reeds, maar vooral te Constantinopel, de partijen waarin het volk zich in het bippodromus verdeelde, benamingen ontleend aan de kleuren van de rijders of wagenmeners. Later organiseerden zij zich tot werkelijke corporatiën, met bij stemming gekozen hoofden, hoewel langen tijd het organiseeren van feestelijkheden, beheerscht door een zucht om hierin de andere partij te overtreffen, het eenige of ten minste het voornaamste doel dezer corporatiën bleef.
Langzamerhand geraakte de geheele bevolking van Constantinopel en van de omgeving in deze organisaties begrepen, wier bemoeiingen zich steeds over meer zaken begonnen uit te strekken, en wier onderlinge naijver gedurig toenam, tot zij ten slotte in de 6de en 7de eeuw' het geheele Byzantijnsche rijk in beroering brachten. De partijen behielden hun karakter van staatspartijen zoolang als de Byzantijnsche keizers de gewoonte getrouw bleven om ook partij te kiezen. Had de keizer dit gedaan dan gold de partij waarbij hij zich voegde als de bovendrijvende, de bevoorrechte, de andere daarentegen als de verliezende partij, hetgeen over de twee genoemde eeuwen herhaaldelijk tot bloedige opstanden en omwentelingen leidde. Geen der partijen schijnt echter bepaalde godsdienstige of politieke meeningen vertegenwoordigd te hebben; de houding der bovendrijvende partij werd bepaald door de houding van den keizer; en toen de keizers op het einde der 7de eeuw minder belang in den partijstrijd begonnen te stellen, verwaterden deze partijen snel: echter vindt men tot in de 10de eeuw, vooral in de openbare ceremoniën, sporen van dezen partijstrijd, waarin de blauwen het vaakst de overhand behielden.
