(oorsprong onbekend; bij de Japaneezen Kak-ke, ziekte der beenen; op Mauritius barbiers). Een in de tropen algemeen voorkomende en in geheel Indië, op Nieuw-Caledonië, op de Fidsji-eilanden, op Mauritius, op Héunion, in Kameroen, in Brazilië, op Cuba endemisch heerschende en in Japan sporadisch voorkomende /dekte, gewoonlijk van slependen aard, en die, zonder volstrekt doodelijk te zijn, toch gewoonlijk het leven ernstig bedreigt; de verschijnselen zijn eerst gevoel van vermoeidheid en zwaarte in de beenen, hartkloppingen, waterzuchtige opzwelling van de onderste ledematen, vergezeld van vermindering van de gevoeligheid der huid voor tast-indrukken; of wel, bij de z.g. droge beri-beri, snelle vermagering, vooral van de boenen, door het verdwijnen van het in gezonden toestand onder de huid opgehoopte vet en door het dunner worden van de geheel of ten deele verlamde spieren; vervolgens steeds moeilijker worden van het loopen, tot de beenen het lichaam niet meer kunnen dragen, bonzende hartkloppingen bij de minste inspanning en zelfs buiten eenigerlei inspanning; ook komen soms aanvallen van koorts, hevige pijnen in armen en beenen en stoornis in de spijsverteering voor; tenslotte uitbreiding der spierverlamming over het geheele lichaam, zwakker worden van den hartslag, soms ook van de ademhalingsspieren; bezwijking van den lijder, meestal onder vreeselijke benauwdheid.
De ziekte berust op een voortgaande vernieling der zenuwvezelen; men is er tot heden nog niet in geslaagd oen middel te vinden om de B. met goed gevolg te bestrijden, behalve het verplaatsen van den lijder in den aanvang der ziekte naar een omgeving waar de ziekte niet heerscht. Omtrent de oorzaak der B. bestaat nog groot verschil van gevoelen; in elk geval komt zij het veelvuldigst voor in hygiënisch slecht ingerichte gebouwen en in zoodanige waar gedurig veel menschen bijeen zijn, als kazernes, schepen, gevangenissen enz.; zij is niet besmettelijk in den zin, dat gezonde personen door het in aanraking komen met een lijder door de ziekte zou kunnen worden aangetast. In de geneeskunde heet zij Panneuritis, en ook Polyneuritis endemica perniciosa. Hoewel de ziekte doorgaans een betrekkelijk langzaam verloop heeft (3—4 weken), zijn gevallen dat lijders binnen één etmaal de eerste ernstige verschijnselen vertoonen en bezwijken, niet zeldzaam.
