hertog van Ragusa, fransch maarschalk, geb. 20 Juli 1774 te Chatillon-sur-Seine, werd op 15-j. leeftijd onder-luitenant in een infanterieregiment, ging vervolgens naar de artillerie over, leerde bij het beleg van Toulon Bonaparte kennen en ging 1796 als diens adjudant naar het italiaansche leger, waar hij zich bij Lodi en Castiglione onderscheidde; hij vergezelde Bonaparte ook naar Egypte. Na den 18den Brumaire (9 Nov. 1799) trad hij in den raad van state en voerde in Mei 1800 de reserve-artillerie over den St.
Bernhard, waarmede hij op zeer voordeelige wijze in het verloop van den slag van Marengo (14 Juni 1800) ingreep, waarop hij divisie-generaal werd. In 1805 commandeerde hij eerst in Holland en werkte later bij de inneming van Ulm mede. Na den vrede van Pressburg werd M. met zijn korps naar Dalmatië gezonden, waar hij de republiek Ragusa door de overwinning van Castelnuovo (31 Oct. 1807) tegen den inval der Russen en Montenegrijnen verzekerde en het land tot 1809 tot groote tevredenheid van Napoleon bestuurde, die hem deswege den titel van hertog van Ragusa schonk. In den oorlog tegen Oostenrijk vereenigde hij 1809 zijn troepen met het groote leger, nam aan den slag bij Wagram deel, vervolgde het oostenrijksche leger en sloeg het 11 Juli bij Znaim, waarop hij tot maarschalk benoemd werd. M. voerde vervolgens tot 1811 het bestuur over de Illyrische provincies en aanvaardde daarop in de plaats van Masséna het opperbevel in Portugal, waar hij met afwisselend geluk streed, 22 Juni 1812 bij Salamanca door Wellington verslagen en daarbij gewond werd. In 1813 nog niet geheel hersteld, aanvaardde hij de leiding van het 6de legerkorps en streed bij Grossgörschen, Bautzen, Dresden en Möckern; 1814 nam M. eveneens aan verschillende gevechten deel en onderwierp zich nog vóór Napoleons afstand aan Lodewijk XVIII, die hem tot pair- en 20 Maart 1815 tot chef der troepen van het koninklijk huis benoemde, die den koning op zijn vlucht naar Gent vergezelden.
In 1817 onderdrukte M. .de onlusten in Lyon; bij het uitbreken der Julirevolutie belastte Karel X hem met het bevel over de 1ste militaire divisie (Parijs), doch het gelukte M. niet, den opstand te bedwingen, hij moest terugtrekken en vergezelde daarop Karel X naar het buitenland. Hij leefde meerendeels in Oostenrijk en Italië en overl. 2 Maart 1852 te Venetië. Na zijn dood verschenen zijn van hooge ingenomenheid met zichzelf getuigende Mémoires du duc de Raguse, 1792 à 1814 (9 dln., Parijs 1856—57).
