31ste sultan van Turkije (1839—61), geb. 23 April 1823; volgde in 1839 zijn vader, Makmoed II, op en zette diens binnenlandsche hervormingspolitiek voort.
Op aanraden van Resjid-Pacha vaardigde hij, 3 Nov. 1839 den beroemden hatt-i-sjerif van Gülhaneh (d. i. het Rozenhuis, de kiosk van het serail van waaruit het stuk afgekondigd werd) uit, waarin aan alle onderdanen gelijke bescherming door de wet toegezegd en afstand gedaan werd van het oude recht der sultans om naar willekeur te beschikken over goed en leven der ambtenaren van het rijk. Naar Turksche gewoonte bleef echter ook deze wet een doode letter. Persoonlijk liet A. zich weinig met de staatszaken in, maar liet deze over aan zij,n groot-vizier. De vrede van Parijs (30 Maart 1856), die een einde maakte aan den Krimoorlog, was voor de Christenen in het Turksche rijk een groote teleurstelling en verbitterde aan den anderen kant de Mohammedanen; daardoor was Turkije weldra weer een tooneel van onrust en op vele plaatsen kwam het tot nieuwe Christenmoorden. Ook A. bleek weldra geheel veranderd; de staatsinkomsten werden verkwist, de schuldenlast van den staat nam schrikbarend, toe, en A. gaf zich in volmaakte onverschilligheid omtrent den gang van zaken ten volle over aan zijn uitputtende genietingen, die hem vroeg ten grave sleepten. Hij overl. in Juni 1861 en werd opgevolgd door zijn broeder Abdul-Aziz.
