(braakte uit, heeft uitgebraakt),
1. brakende uitspuwen: alles wat hij eet, braakt hij uit; — (fig.) zijn gal (tegen iem.) uitbraken, zijn gemoed, zijn toorn luchten, uitvaren; — verwensingen, gemene taal uitbraken, uiten; — de Vesuvius braakt lava uit, werpt die uit.
2. ten einde braken.
