naar de Engelse term: floating point, een rekenkundige notatie waardoor met een beperkt aantal cijfers zoals in de computer een groot getalbereik kan worden verkregen.
Men gebruikt hiertoe een grondtal g, dat door een exponent e tot een macht verheven wordt en vervolgens met een coëfficiënt c wordt vermenigvuldigd. Een getal n wordt geschreven als n = gec. In deze notatie wordt een getal dus weergegeven in twee delen:
1. de coëfficiënt c (mantisse) die alle significante cijfers bevat voor zover ze binnen een bepaald bereik vallen;
2. de schaalfactor ge (wijzer). In het algemeen zijn het grondtal van de coëfficiënt en de schaalfactor hetzelfde.
De komma van de coëfficiënt wordt gewoonlijk direct links van de hoogstwaardige cijferplaats gedacht. Als voor de coëfficiënt geldt: g−1 ≦ |c| < 1, heet het drijvende-kommagetal genormaliseerd. Het heeft dan voor een gegeven aantal cijferplaatsen de hoogste precisie. In computers is g steeds impliciet gegeven en wel als een macht van 2. Voor g komen voor 2, 8 en 16. De coëfficiënt en de exponent worden vrijwel altijd binair voorgesteld. Deze methode vergroot het bereik ten koste van de precisie.