Hebreeuwse naam van een brandofferaltaar in de tempel. In de SV is het woord onvertaald gelaten, in de NV weergegeven door ‘Vuurhaard’. In Ez. 43:13 e.v. vindt men een nadere beschrijving van dit altaar.
Wee Ariël, Ariël, de stad waarin David gelegerd heeft; doet jaar tot jaar, laat ze feestofferen slachten: evenwel zal ik Ariël beangstigen; en daar zal treuring en droefheid wezen, en die stad zal mij gelijk Ariël zijn (SV, Jes. 29:1-2).
Opm.: volgens de kabbala (geheime, mystieke leer der joden in de Middeleeuwen) was Ariël een watergeest, in andere middeleeuwse mythen ook de beschermgeest der onschuld. In de literatuur kennen we Ariël als een der personen (een etherische luchtgeest) in Shakespeares The Tempest en Goethes Faust. In de sterrenkunde is Ariël de naam van de tweede maan van Uranus.
