1. Uiterste, eindpunt (van een betrekking). Relatio requir(i)t duo extrema, s.
THOMAS, SUM. THEOL. 1, Q. 13, A. 7, c., Een betrekking zal twee uitersten hebben. — Quandocumque inter aliqua extrema cadit medium quod habet naturalem ordinem ad extrema, impossibile est, quod agens virtutis fmitae possit pervenire ab extremo ad extremum sine medio, S. BONAVENTURA, COM. IN I SENTENT. D. 37, P. 2, A. 2, Q. 2, IV FUND., Wanneer er tusschen twee uitersten in een middenpunt valt dat van natuur uit op bewuste uitersten aangewezen is, dan is het onmogelijk dat een bewerker met eindige kracht van een uiterste tot het andere overga, behalve langs het middenpunt om. 2. Uiterste (van een sluitrede) (Tgd MEDIUM, Middenterm) (DENKLEER). EXtrema magis opponuntur extremis, quam mediis, De uitersten staan meer in tegenstelling tot elkaar dan tot den middenterm.
