Het spreekwoord De revolutie verslindt haar eigen kinderen geeft aan dat de aanhangers van een revolutie in een later stadium van hun revolutie zelf het slachtoffer ervan worden. Het gezegde ontstond tijdens de Franse Revolutie en gaat terug op een uitspraak van Pierre-Victurnien Vergniaud (1753-1793): ‘Evenals Saturnus verslindt de revolutie haar eigen kinderen’ (Il a été permis de craindre que la révolution, comme Saturne, dévorât successivement tous ses enfants). Vergniaud behoorde tot de Girondijnen, een van de twee politieke groeperingen tijdens de Revolutie. Hij sprak de beroemde zin uit op 13 maart 1793. Op dat moment waren de Girondijnen door de jakobijnen al enige tijd in de oppositie gedrongen. Voor Vergniaud waren de problemen extra groot, want zijn tegenstanders hadden ontdekt dat Vergniaud in 1792 pogingen had gedaan om samen te werken met koning Lodewijk XV. Toen de koning begin januari berecht werd, probeerde Vergniaud hem te redden, maar het hielp niet: de koning werd begin 1793 ter dood veroordeeld.
Ook Vergniaud zelf was niet meer te redden. Op 2 juni 1793 kreeg hij, net als achtentwintig andere Girondijnen, huisarrest. Op 26 juli werd hij gevangen gezet, op 31 oktober kwam dit kind van de revolutie onder de guillotine.
Misschien galmde Vergniauds adagium nog na in het hoofd van de Russische revolutionair Trotski. Deze schreef in Mijn leven (1930): ‘De revolutie is een grote verslindster van mensen met karakter.’ En ook deze revolutionair kwam door geweld aan zijn eind - op last van Stalin.