Zeno van elea - Gr. wijsgeer,± 490—430 v. C., leerling van Parmenides, vermoord bij een opstand tegen den tyran zijner vaderstad, volgens Aristoteles de ontdekker der dialektiek, trachtte Parm.’s leer van de eenheid, continuïteit en onveranderlijkheid van het ware Zijnde indirect te bewijzen, nl. door het aantoonen der tegenstrijdigheden waartoe de tegengestelde opvatting (nl. dat er een veelheid van realiteiten zou bestaan, een ruimte en beweging als werkelijkheden) voert. Beroemd zijn o. a. Z.’s argumenten van :
1. Achilles en de schildpad. (De snelvoetige A. kan de schildpad, als deze eenmaal een voorsprong heeft, nooit inhalen. Immers wanneer hij op een door haar reeds verlaten punt is aangekomen, is zij reeds weer een stuk verder geraakt, en zoo tot in het oneindige).
2. Den vliegenden pijl. (Deze is in werkelijkheid in rust, daar hij op elk moment zich slechts in één en hetzelfde ruimtedeel bevindt).
