Wolfraam - scheikundig element, symbool W, atoomgewicht 184, is in 1781 ontdekt, doordat werd aangetoond, dat het mineraal tungsten (zware steen) een bijzonder zuur bevatte en niet, zooals men tot dien tijd toe aangenomen had, tin. Het nieuwe element werd in 1783 door J. J. y Don Fausto d’Elhuyar eruit geïsoleerd. Het element wordt nog in het Fransch en Engelsch naar het oorspronkelijk mineraal tungsten genoemd. W. komt in de natuur voor als wolframaat van ijzer en mangaan, het mineraal wolframiet ; van ijzer alleen: ferberiet, van mangaan alleen: hübneriet, van calcium: scheeliet, van lood: stolziet, verder als oxyde: tungstiet.
Men kan het metaal door verschillende reductie-methoden verkrijgen, het best en zuiverst door die van Goldschmidt, door reductie met aluminium. Het aldus verkregen metaal heeft het s. g. 18.73, zijn smeltpunt is 3400°, van alle bekende metalen het hoogste. Het is zóó hard, dat het glas krast. Zuurstof van de lucht en de sterke zuren werken er niet, resp. bij hoogere temperatuur langzaam op in. Slechts een mengsel van fluorwaterstof en salpeterzuur tast het snel aan, terwijl het ook in gesmolten kaliumhydroxyde onder waterstofontwikkeling oplost. Chemisch is w. gekenmerkt, doordat het in een groot aantal verbindingsvormen optreedt van tweetot vijfwaardig toe.
De voornaamste verbindingen zijn de wolfraamzuur, afgeleid van het W03. Hier treedt de neiging om zuren met meer moleculen zuuroxyd te vormen en die tot het vormen van complexe zuren sterk op den voorgrond. Van de toepassingen van het w. mogen worden vermeld: die in alliages met ijzer, daar een geringe hoeveelheid een groeten invloed heeft op de hardheid, waardoor men er sneldraaistaal van kan maken; wegens zijn hoog smeltpunt maakt men er de draden van electrische gloeilampen van, daar deze een hooger temperatuur kunnen verdragen dan andere en daardoor naar verhouding meer licht uitstralen. Natriumwolframaat dient tot het onbrandbaar maken van weefsels en als mordant in de ververij. Het loodwolframaat is wel voorgesteld als vervanger van loodwit, terwijl het trioxyde als kanariegele verfstof een bescheiden toepassing vindt.
